من کویرم

من کویرم لب من تشنه باران علی است

                                            این لب تشنه پرشور غزلخوان علی است

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

                                           به یقین سفره گسترده ی دامان علی است

منت نان و نمک نیست سر سفره ی او

                                         پس خوشا آنکه در این دنیا مهمان علی است

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

                                       بی گمان قطره ای از درد فراوان علی است

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

                                     که جهان آینه در آینه حیران علی است

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

                                   دل که تا شام ابد دست به دامان علی است